ΜΠΟΡΟΥΜΕ..Η διαφορετικότητα δεν είναι εμπόδιο συνύπαρξης..

Στις 11 Ιουνίου μια μικρή μουσικοκινητική παράσταση θα γίνει στην αυλή του Ειδικού Σχολείου και 1-5ου Δ.Σ.Αλεξάνδρειας..Θα μου πείτε "ε ,και?Γιορτές λήξης του σχολικού έτους γίνονται παντού εκείνη την εβδομάδα" ΝΑΙ έχετε απόλυτο δίκιο..Μα η γιορτή τους φέτος θα ναι διαφορετική και ίσως μοναδική ..Θα ναι γεμάτη από τα χαμόγελα πολλών παιδιών και μέσα σε αυτά και  των παιδιών της τάξης μου..Βλέπετε θα μαστε και εμείς εκεί με ενεργή συμμετοχή.
 21 παιδιά και εγώ θελήσαμε να συμμετάσχουμε σε αυτή τη γιορτή λήξης και δεν μας το αρνήθηκε ούτε  ο Διευθυντής  του ειδικού κ.Θ.Χαλαστάνης αλλά  ούτε και οι συνάδελφοι μου  που αγκάλιασαν τους μαθητές μου και δέχτηκαν να μπούμε στην παρέα τους....40 παιδιά λοιπόν ,διαφορετικά μεταξύ τους θα συνυπάρξουν..40 παιδιά θα αποδείξουν ότι η διαφορετικότητα είναι στο μυαλό μας..40 ΠΑΙΔΙΑ θα δείξουν πως μπορούν να κάνουμε μικρά θαύματα,να δουλέψουμε ,να δημιουργήσουμε αρκεί να υπάρχει θέληση..40 παιδιά θα δείξουν πως ξέρουν να χαμογελούν ,να διασκεδάζουν και να ονειρεύονται έναν κόσμο καλύτερο.
Όλα ξεκίνησαν όταν  κάποια στιγμή δειλά ρώτησα το διευθυντή του σχολείου αν θα ήθελαν να προσπαθήσουμε να κάνουμε  μια γιορτή μαζί..Κοινή..Η αλήθεια είναι ότι δεν φοβόμουν μήπως μου αρνηθούν την πρόταση σαν πρόταση αλλά φοβόμουν πως θα ταν δύσκολο ξαφνικά να μπούνε στον κόσμο των παιδιών του Ειδικού Σχολείου ξαφνικά 22 νέα παιδιά και μήπως χαλάσει το πρόγραμμά τους..Βλέπεις αυτό που σέβεσαι  πάνω από όλα είναι τα παιδιά και οι ρυθμοί τους και με τίποτα δεν θα το διακινδυνεύαμε αυτό..Από τη δική μου πλευρά σαν δασκάλα των μαθητών και μαθητριών του Ε2 ούτε μια στιγμή δεν υπήρξε ενδοιασμός για το πως θα αντιδράσουν τα παιδιά μου σε μια γιορτή στην οποία θα συμμετείχαν καθώς μια σκηνή που έμεινε στο μυαλό μου ήταν αυτή που με έσπρωξε στην πρόταση.. Ήταν την Τσικνοπέμπτη όταν παρατήρησα πως  μαθητές και  μαθήτριές μου "ανακατεύτηκαν" με τα παιδιά του Ειδικού και διασκέδαζαν με την Κυριακή,τη Δώρα,το Βαλάντη,το Βασίλη,το Σταύρο,τον Κωνσταντίνο,τη Θοδώρα  και τα άλλα παιδιά..Και δεν διέκρινα οίκτο αλλά διέκρινα πραγματικά ενδιαφέρον και χαμόγελα..Πιο ωραίο συναίσθημα δεν είχα νιώσει..Και δεν θα το κρύψω ένιωθα περηφάνια για αυτά τα 11χρονα παιδιά που αντί να τρέχουν και να χορεύουν στο προαύλιο κρατούσαν από το χεράκι τα παιδιά αυτά και χόρευαν..Τι άλλο να θέλω σαν άνθρωπος πρώτα και μετά σαν εκπαιδευτικός εκείνη τη στιγμή?
Αλλά ο φόβος ήταν μόνο στο μυαλό μου..Η πρότασή μου όχι μόνο δεν απορρίφθηκε αλλά ήταν και κάτι που ήθελαν και οι ίδιοι κάποτε να το δουν να γίνεται..Και γίνεται φέτος..
Ετοιμάστηκε το θεατρικό σενάριο σε συνεργασία με τις/τους  εκπαιδευτικούς του ειδικού σχολείου -καθώς η κάθε μία/ένας ήξερε τα ταλέντα των μαθητών και τις δυνατότητες τους- ,βρήκαμε με τις γυμνάστριες τα μουσικά  κομμάτια ,προσθέσαμε κομμάτια που προτάθηκαν από τους/τις συναδέλφους/σες του ειδικού σχολείου και ήρθε η στιγμή να γνωριστούν τα παιδιά..
Στην αρχή όλα ήταν κουμπωμένα και καθισμένα το κάθε παιδί με παιδί της τάξης του...Ίδια αντίδραση από όλα τα παιδιά.Η αμηχανία ήταν κυρίαρχη σε όλα τα προσωπάκια .Και στα 40.Να πω την αλήθεια αυτό με άγχωσε και όχι μόνο εμέν..Και αν δεν τα καταφέρναμε?Και όμως οι συνάδελφοι του ειδικού πρότειναν κάποιες δραστηριότητες και αυτό ήταν.Στην αρχή είπαν όλα τα παιδιά το όνομά τους,μετά τους ζήτησε η Βάσω να πουν τι τους αρέσει να παίζουν τις ελεύθερες ώρες τους ,ακολούθησε ένα παιχνίδι που λατρεύουν τα παιδιά .τα αγαλματάκια. και στο τέλος ζωγράφισαν όλα μαζί σε χαρτί του μέτρου..Βέβαια όταν ξεκίνησε το θεατρικό υπήρξε μια σχετική ανακατωσούρα αλλά ήταν για μια μέρα.Μόνο εκείνη την πρώτη μέρα..

Από εκεί και πέρα κάθε πρόβα μας πια είναι παιχνίδι..Τα παιδιά παίζουν μαζί,τραγουδάνε,συμμετέχουν χορεύουν χειροκροτούν και πάνω από όλα ΧΑΜΟΓΕΛΑΝΕ όλα με το ίδιο χαμόγελο..Δεν υπάρχει τίποτα διαφορετικό στο γέλιο και στον ενθουσιασμό τους,δεν υπάρχει τίποτα διαφορετικό στον τρόπο που όλα μαζί μοιράζονται το χρόνο..Πραγματικά σε κάθε πρόβα βγαίνει από όλων μας τα χείλη ένα χαμόγελο και μια ικανοποίηση για το χαμόγελο και τη συνύπαρξη των παιδιών..4 μέρες χρειάστηκαν ,4 μέρες πρόβες για να σπάσει ο πάγος ,να συνεργαστούν,να συνυπάρξουν..4 ΜΈΡΕΣ ΜΟΝΟ για να δούμε πως το κάθε παιδί είναι παιδί που γελάει,παίζει ,τραγουδάει,,4 μέρες και το σύνδρομο DOWN ,η νοητική υστέρηση,η παραπληγία, φάνηκε  πως στα μάτια  των ενηλίκων είναι ένα εμπόδιο μα δεν είναι ,από ότι αποδεικνύεται, στα μάτια των παιδιών..Και κάθε φορά στο τέλος της πρόβας γίνεται αυτό που μας γεμίζει χαρά..Τα μικρούτσικα του νηπιαγωγείου ορμούν στην αγκαλιά των μαθητών μου ,οι μεγάλοι μαθητές του ειδικού όπως η Χριστίνα περιμένει τη φίλη της την Κωνσταντίνα να συζητήσουν και πάντα η ίδια ερώτηση από όλα τα παιδιά."Να κάνουμε άλλη μια πρόβα?Γιατί φεύγουμε τώρα..Καλά περνάμε κυρία..Είναι γλύκες τα μικρά."..Και πάντα η ίδια υπόσχεση..Του χρόνου αυτό που ξεκινήσαμε φέτος θα συνεχιστεί..Θα συνυπάρχουμε σε κάθε ευκαιρία που μπορούμε..
Η μικρή γιορτή λήξης θα γίνει στις 11 Ιουνίου όπως σας είπα..Αλλά εμείς νιώθουμε πως είναι η αρχή για ό,τι θα επακολουθήσει..Όχι γιορτή λήξης αλλά γιορτή έναρξης μιας νέας εποχής που θα σέβεται και θα συνυπάρχει με το διαφορετικό..Και με τέτοιους μαθητές και μαθήτριες είμαι σίγουρη ότι αυτό θα ναι μόνο ο σπόρος..Όπως είπε και μια μαθήτριά μου.." Η μεγαλύτερη σοδειά και τα μεγαλύτερα δέντρα γίνονται από ένα σακουλάκι σπόρους"