Πρώτα από όλα επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο θέμα πατρότητας
του κειμένου εξαιτίας ενός μικρού μπερδέματος που δημιουργήθηκε και
σχολιάστηκε με μηνύματα που ήρθαν στο Blog μου.Δεν θα προχωρούσα σε κανένα άλλο νέο κείμενο αν δεν είχε δημιουργηθεί μια περίεργη κατάσταση... .Το κείμενο ναι είναι δικό μου αλλά το κείμενο μόνο. Όχι όσα περιγράφω καθώς όσα περιγράφω είναι "εμείς".Είναι η ζωή όλων των Δασκάλων... Δεν πίστευα πως το κείμενο θα έφτανε να αναπαραχθεί σε
όλα τα μεγάλα site καθώς η σελίδα μου είναι καθαρά "σχολική"
και είναι προς ενημέρωση κυρίως μαθητών -γονέων της περιοχής μου και
συναδέλφων .Έβαλα λοιπόν την ανάρτησή μου αυτή σε μια ομάδα που υπάρχει
στα social media (όπως κάνω για όλες τις αναρτήσεις που επιλέγω να αναρτήσω
)και εγώ η ίδια προσωπικά ανέφερα σε ένα σχόλιο πως όποιος ήθελε μπορούσε
να πάρει το κείμενο και να το ανεβάσει στο διαδίκτυο βάζοντας και το
όνομά του γιατί είναι κείμενο της ίδιας μας της ζωής ως δάσκαλοι. Εγώ
απλά την περιέγραψα..Περιέγραψα μια μέρα μας....Είναι η ζωή χιλιάδων συναδέλφων
μέσα σε αυτό το κείμενο που είδαν το δικό τους εαυτό και ίσως πολλές
φορές συμπλήρωσαν με το νου τους όλα αυτά που δεν αναφέρθηκαν..Μπορεί να μου
"ανήκει "το κείμενο ως γραπτό κείμενο αλλά δεν ανήκει μόνο σε μένα το
περιεχόμενο και ευχαριστώ τον συνάδελφο Αρη Κοκουσούλα και όλους τους
συναδέλφους/σες που μοιράστηκαν αυτή τη μία μέρα μας με τον κόσμο
γιατί αν δεν ήταν οι κοινοποιήσεις μας κάποιοι δεν θα «γνώριζαν»τι
σημαίνει να σαι δάσκαλος/
Ποια ήταν η αφορμή για αυτό
το κείμενο? Είναι απλός ο λόγος..Δεν θα τον γράψω με επιτηδευμένα λόγια
για να σας εντυπωσιάσω..Θα τον πω απλά όπως απλό ήταν και το προηγούμενο
κείμενό μου.
Συχνά έπιανα και πιάνω τον εαυτό μου να προασπίζομαι
και να υπερασπίζομαι τη δουλειά μου έχοντας απέναντί μου
"ώτα μη ακουόντων" και αυτό με τρομάζε και με τρομάζει. Δεν μπορώ να
καταλάβω την αρνητικότητα που λαμβάνω και τις επιθέσεις πολλών έμμεσα ή
άμεσα στο πρόσωπο των εκπαιδευτικών..Πολλοί βάλλουν συχνά εναντίον μας και
μιλούν για εμάς άλλοτε ως "μερίδα Δημοσίων υπαλλήλων που αρνούνται την
αξιολόγηση "και άλλοτε αναφέροντας πως "ΔΕΝ ΕΊΜΑΣΤΕ ΑΞΙΟΙ"
για τα παιδιά και πως έχουμε ευθύνη για την "κακή ποιότητα" της
εκπαίδευσης Κρίνομαι άξια ή ανάξια στα μάτια τους ανάλογα με τα
"θέλω"΄, τις προσδοκίες τους και τις αναμνήσεις που έχουν, και θα
κριθώ ως άξια ή ανάξια με βάση ρούμπρικες και κριτήρια που ακόμα δεν ξέρω τι
περιλαμβάνουν και ίσως δεν τα μάθω παρά μόνο όταν μας τα ανακοινώσουν..
Θλίβομαι από το ότι μας λοιδορούν με το παραμικρό ,που μας κρίνουν
σκληρά,χωρίς να γνωρίζουν τι σημαίνει να σαι ΔΑΣΚΑΛΟΣ.
Θέλησα λοιπόν να δώσω τη δική μου απάντηση σε όλα αυτά. Να δείξω
σε όλους μια μέρα μου μέσα στην τάξη. Να δουν με τα δικά μου μάτια τι κάνουμε
κάθε μέρα, να δουν πως μέσα στις τάξεις μας η Παιδεία και η
εκπαίδευση βρίσκουν τους εκφραστές της και πως ό,τι και να μας προσάπτουν, ακόμα και μέσα σε δύσκολες συνθήκες η διδασκαλία και τα παιδιά είναι για εμάς το Α και
το Ω. Ήθελα να δείξω σε όλους πως παρόλο που όσα ακούγονται με
"διαλύουν" λίγο λίγο ως εκπαιδευτικό γιατί μειώνουν τις
επιστήμες της Παιδαγωγικής και της Διδακτικής και αυτό έχει ως συνέπεια να μειώνουν εμένα προσωπικά ως εκφραστή τους , (και αυτό γιατί ακριβώς δεν γνωρίζουν τα αντικείμενα) όταν μπαίνω στην τάξη μου όλα αυτά τα αφήνω πίσω μου.. Εκεί μέσα όλα αυτά φαίνονται τόσο μικρά και
τόσο μακρινά και έτσι συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε να προσφέρουμε στα
παιδιά του κόσμου μας αυτό που τους αξίζει δίνοντας ό,τι έχουμε μέσα μας..Δίνοντας ..ΠΑΙΔΕΙΑ..
Είμαι Δασκάλα και ξέρω καλά τι κουβαλάει αυτή η λέξη..Ανησυχώ που
σχεδιάζουν για μένα χωρίς εμένα που με κρίνουν χωρίς να έχουν ενδιαφερθεί ποτέ
να μάθουν ουσιαστικά...Αλλά εγώ-εμείς θα δίνουμε καθημερινά το δικό μας αγώνα
για την εκπαίδευση των παιδιών..Δίνω τη δική μου ζωή μέσα στην τάξη μου και
κάνω όσα μπορώ και ακόμα περισσότερα για τα παιδιά..Και αυτό περιέγραψα
χτες..Τη ζωή μου ως δασκάλα μέσα σε μια τάξη , μέσα σε μια μέρα..Και ελπίζω να
βρήκε "ώτα ακουόντων"..Ακόμα και δικών μας ανθρώπων..
