Είμαι σε μια τάξη με 19 παιδιά..Οταν πρωτομπήκα το Σεπτέμβριο είχα το ίδιο τρακ με εκείνα..Καινούργια δασκάλα εγώ για αυτούς καινούργιοι μαθητές αυτοί για μένα..Μέσα σε 10 δευτερόλεπτα το τρακ είχε εξαφανιστέι και από τις δύο πλευρές..Κάποτε ένας καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο είπε :" τα παιδιά μέσα στα πρώτα 9 δευτερόλεπτα σε αγαπάνε ή σε μισούν σαν δάσκαλο"και είχε δίκιο..Όσα χρόνια εργάζομαι και μπαίνω σε νέες τάξεις και σε νέο σχολείο αυτό συμβαίνει..
Όταν πρωτοξεκινήσαμε κατάλαβα ότι η τάξη αυτή είχε μία δική της δυναμική ,μία ενέργεια που σε τρόμαζε και σε μάγευε ..Μια ενέργεια που θα ΄πρεπε να "εκμεταλευτώ "με κάποιον τρόπο..Η προσαρμογή και για τις δύο πλευρές ήθελε χρόνο..Να μάθω εγώ τα παιδιά και τα παιδιά εμένα..Να προσαρμοστώ εγώ στον τρόπο σκέψης τους, να δω τις ιδιαιτερότητές τους ,τις δυνατότητες και τις ικανότητές τους και εκείνα να μπουν στο δικό μου τρόπο εργασίας ,δουλειάς ,διδασκαλίας ,μάθησης,συμπεριφοράς απέναντί τους...
Η δυναμική αυτή που έκρυβαν όμως δεν πέρασε απαρατήρητη..Εξάλλου ήταν αδύνατο να κρυφτεί μέσα στην τάξη και έτσι έγινε για μένα κινητήρια δύναμη..Είδα από την αρχή ότι η παραδοσιακή διδασκαλία (εγώ απέναντι από αυτά απλά να κάνω μάθημα )σε αυτό το τμήμα δεν έφτανε..Οι απορίες τους,οι ιδέες τους ,οι γνώσεις τους έπρεπε να βρουν τρόπο να εκφραστούν..Δημιουργήθηκαν ομάδες ανομοιογενείς και ομοιογενείς(ανάλογα του τι θα είχαν να επεξεργαστούν) και άρχισαν να συνεργάζονται και ο ανταγωνισμός τους πια γινόταν συνεργασία με σκοπό το καλύτερο αποτέλεσμα..ΌΛΟΙ ΜΑΖΙ ,δεν ξεχώριζες ποιος είναι ικανός για τι..Το αποτέλεσμα των εργασιών τους ,κοινή παραγωγή όλων των μελών της κάθε μιας ομάδας ,αποδείκνυε πως είχε γίνει σωστή επιλογή σχεδιασμού ..
Άρχισα να δίνω χώρο στην προσωπική τους έκφραση και κρίση..Άλλοτε γραπτά και άλλοτε προφορικά ,άλλοτε με ένα θέμα από την επικαιρότητα ή ένα θέμα απο το σχολείο ή με αφορμή κάτι που είδα ή είδαν ,αρχίσαμε να οργανώνουμε τη γνώση..Μονοήμερες ή πολυήμερες διαθεματικές εργασίες,ενότητες της φυσικής ,των μαθηματικών ,της ιστορίας γίνονται μέσο και αφορμή για γλωσσικό ,περιβαλλοντικό,ιστορικό,κοινωνικό ,θρησκευτικό μάθημα( το ένα αλληλένδετο με το άλλο) και τα παιδιά να είναι αυτά που παράγουν ,που οργανώνουν το θέμα τους ,που ασκούν κριτική,που δημιουργούν μόνα τους ό,τι ήθελαν όπως το ήθελαν σχετικά με το θέμα..Ήθελαν και θέλουν τη γνώση με άλλο τρόπο..Με δραστηριότητες που κινητοποιούσε κάθε ικανότητα και δεξιότητά τους και όταν τους δόθηκε ήταν η αρχή για να την κατακτήσουν ..
Μια φράση από ένα κείμενο του ανθολογίου ,ή ενός λογοτεχνικού βιβλίου,ή μιας εφημερίδας γινόταν αφορμή για περαιτέρω κριτική και ανάπτυξη καθώς και αφορμή για καλλιτεχνική δημιουργία(ποιήματα ζωγραφιές,κόμικ)και τα περισσότερα ομαδικά..Τα παιδιά συνεργάσιμα σε όλα.
Ανάλαβαν 2 μεγάλες εργασίες..Δεν το επέβαλα..Τέθηκε σαν θέμα συζήτησης πρώτα από όλα..Δώσανε θέματα,τα συζήτησαν ,αποφασίσανε,προχωρήσαμε και ακόμα προχωράμε..
Η συνεργασία τους ακόμα πιο έντονη πια..Το ένα πάει στο σπίτι του άλλου,οργανώνονται,δημιουργούν παρουσιάζουν..
Αποφασίζω να κάνω για αυτούς ένα blog..Να τους παρουσιάζω ερεθίσματα και εκείνα να ψάχνουν να βρουν πληροφορίες μετά ..Το "atsides paidia.blogspot.com με τίτλο "Τ αστέρια τουΣΤ2"δημιουργείται..Αρχίζουν και μου στέλνουν στα σχόλια ιστοσελίδες,γράφουν για συγγραφείς, για εκδρομές,κάνουν προτάσεις,γράφουν δικά τους θέματα και κείμενα..Κάποια στιγμή τους θέτω το ερώτημα αν θέλουν να έχουν το δικό τους χώρο..Συμφωνούν και το νέο Blog με τη μορφή του e-περιοδικού δημιουργείται..
Τα παιδιά πια αυτενεργούν..Το διαχειρίζονται μόνα τους εδώ και 2 μήνες σχεδόν..Είμαι εκεί μόνο για να διορθώνω κάποιο ορθογραφικό ή εκφραστικό λάθος.Η προσωπική έκφραση και τα ενδιαφέροντά τους βρίσκουν πια τρόπο να εκφραστούν..
Οι μαθητές μου ,παιδιά ηλικίας 12 ετών καταφέρνουν να σταθούν άξια και δυναμικά σε ένα συνέδριο και με επαγγελματισμό ενηλίκων συνέδρων παρουσιάζουν το περιοδικό τους
Όμως πια τίποτα δεν τα σταματά..Οργανώνουν μόνα τους ερωτήσεις συνεντεύξεων και τολμούν πάλι να σταθούν απέναντι σε ενήλικες ισότιμοι με αυτούς..Οι ερωτήσεις τους ξαφνιάζουν ευχάριστα..Δεν είναι δικές μου..Δεν τις έδωσα εγώ..Τις έχουν δημιουργήσει ομαδικά στην εκδρομή που πήγαμε πριν ένα μήνα..Στην εκδρομή είχαν μολύβια τετράδια και έγραφαν..Αν το έκανα εγώ ,αν έδινα εγώ τις ερωτήσεις δεν θα κέρδιζαν τίποτα..Τα άφησα μόνα..Ούτε τις διόρθωσα ούτε έκανα καμία παρέμβαση..Ακόμα και αν κάποιος από τους ερωτηθέντες δεν ήθελε να απαντήσει σε κάποια από αυτές θα ήταν και αυτό μια εμπειρία του" μέχρι που μπορούμε να ρωτάμε κάποιον"..
Είναι ζωηρά σαν παιδιά ,ξεφεύγουν από το μάθημα ή παρασύρονται σε ερωτήσεις πριν τελειώσω τη φράση μου..Ναι ,αναγκάζομαι να τους επαναφέρω στην τάξη σιωπώντας ή κοιτώντας τους στα μάτια όταν αφαιρούνται ,υπάρχει η φασαρία των ερωτήσεων ,του συμπληρώματος,της απορίας,της αλληλοβοήθειας.Όχι όμως η φασαρία μιας διένεξης σε προσωπικό επίπεδο..Αυτές συνήθως υπάρχουν στο παιχνίδι τους ,στις εκδρομές ή στα διαλείμματα και αυτά όταν παίζουν ομαδικά παιχνίδια..
Ξέρουν να σέβονται τη διαφορετικότητα,να μην προσβάλλουν ,να μη γελοιοποιούν ,να μην κοροϊδεύουν, να αντιδρούν με ώριμο τρόπο ,και αν κάποιος γελάσει ή κοροϊδέψει κάποιον συμμαθητή η συμμαθήτριά τους να τον σταματάνε..Ακόμα και αν κάποιος μαθητής κάνει λάθος προσπαθούν με τρόπο να του δείξουν το λάθος του..Βοηθάει ο ένας τον άλλο,εξηγούν σε κάποιον που δεν κατάλαβε κάτι και του λύνουν την απορία ..ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ..
Αυτοί είναι οι δικοί μου 19 μαθητές.Παιδιά που με κάνουν να νιώθω περήφανη με όσα κάνουν,παιδιά που με κάνουν να δακρύζω με την ευαισθησία τους ,την αλληλοϋποστήριξη τους,που με κάνουν να τα θαυμάζω για τις γνώσεις τους,για τον τρόπο σκέψης τους,για την συνεργατικότητά τους,για την προθυμία τους να συμμετέχουν σε όλα ..
Παιδιά που είμαι σίγουρη ότι με αυτά τα χαρίσματα που διαθέτουν και με τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν,συνεχίζοντας έτσι ,πραγματικά θα μπορέσουν να κάνουν καλύτερο τον κόσμο τους..
