Πάντα η ίδια απάντηση όταν τα ρωτάς "τι έχεις "και πάντα με τον ίδιο τρόπο.
"Θα με μαλώσουν ΑΝ ΔΕΝ ΦΕΡΩ καλό βαθμό και αν δεν ανεβάσω το βαθμό μου"ή "Τι θα πω στη μαμά μου ή στο μπαμπά μου?Πώς θα τους πω ότι πήρα 7 ή 17 ή 57%? Φοβάμαι..Πώς να τους το πω?"και εκεί το παιδί ¨σπάει¨ και σαν εκπαιδευτικός έχεις να παλέψεις με τους φόβους αυτού του παιδιού και ταυτόχρονα να το κάνεις να δει τη μοναδικότητά του.
ΓΟΝΕΙΣ αναγνωρίζετε κάπου τον εαυτό σας?Πιστεύετε ότι αυτό το λέει το παιδί σας?Για σκεφτείτε λίγο πιο προσεκτικά.Ναι είστε αρκετοί -μην πω πολλοί-οι γονείς που έχετε προκαλέσει στα παιδιά σας όχι μόνο τα συναισθήματα αλλά και τις αντιδράσεις που προανέφερα.
Ακούμε από πολλούς γονείς την κλασική κουβέντα"Δεν με πειράζει αν φέρει 9 ή 8 η 18 ή 108 .Με ενδιαφέρουν άλλα που θέλω να κατακτήσει" . Μα τότε πως βλέπουμε στα μάτια των παιδιών σας την απόγνωση,το φόβο,τον τρόμο,την κριτική,το πόσο πιεσμένα είναι?Κάτι πάει λάθος.Κάτι δεν λέτε σε εμάς. Γιατί τα παιδιά σας τα βλέπουμε ,τα ζούμε ..
Είστε εσείς που βγαίνετε έξω και καμαρώνετε για τους βαθμούς που πήρε το παιδί σας,για το απουσιολόγιο που του έδωσαν ,για τη σημαία που θα κρατήσει έχοντας το όμως πιέσει τόσο πολύ που το παιδί σας είναι στην τάξη κυριολεκτικά μια μηχανή που σκέφτεται πως θα ικανοποιήσει τους γονείς του και δεν κοιτάει να μάθει για αυτόν.Το δικό σας "θέλω " προσπαθεί να καλύψει και αν δεν το καταφέρει εσείς σαν γονείς προσφεύγετε στην κακή κριτική.
Είστε εσείς που λέτε πως νοιάζεστε για το καλό του μα όταν δεν μπορεί να κάνει κάτι τα βάζετε με τον εκπαιδευτικό αλλά και με το ίδιο σας το παιδί απαιτώντας από αυτό να μάθει όλα αυτά που και εσείς πιθανόν δεν συγκρατήσατε ποτέ στο σχολείο και δεν θυμάστε και σήμερα παρόλο που σας τα δίδαξαν προχωρώντας μάλιστα ακόμα παραπέρα στο χειρότερο στάδιο .Προχωράτε στο να το συγκρίνετε με άλλα παιδιά ή να συγκρίνετε τα άλλα παιδιά με το δικό σας
Και το παιδί σας έρχεται στο σχολείο κυνηγώντας το δικό σας "Θέλω",φοβάται μη σας απογοητεύσει,μην πέσει στα μάτια σας ,μη χάσει το "μπράβο σου παιδί μου"γιατί μάθατε να του το λέτε μόνο κοιτώντας τους βαθμούς του και όχι προσέχοντάς το πχ σε ένα παιχνίδι που ακολουθεί τους κανόνες.
Δεν μπορείτε να καταλάβετε σε τι μετατρέπετε τα παιδιά σας έτσι?Δεν μπορείτε να σκεφτείτε τι ενήλικο δημιουργείτε ..Κάθε νόμισμα έχει 2 όψεις. Έτσι έχουμε και 2 αντιδράσεις παιδιών
Και από τις δύο πλευρές έχουμε παιδιά που τρελαίνονται κυριολεκτικά από τη χαμηλή (για εσάς ) βαθμολογία.
Η μία πλευρά έχει παιδιά που κλαίνε,που ακόμα και αν γνωρίζουν τις αδυναμίες τους εκλιπαρούν κυριολεκτικά για ένα καλύτερο βαθμό και γίνονται ικέτες για να μη χάσουν τη δική σας αγάπη (γιατί του μάθατε πως η αγκαλιά και η αγάπη πάει με το βαθμό στα μαθήματα αλλά και με τις επιτυχίες του) αλλά και επειδή φοβούνται τις φωνές σας ,έχει παιδιά που απομονώνονται από το σύνολο και δεν μιλάνε ειδικά αν δεν έχουν διαβάσει καλά επειδή φοβούνται μην αλλάξει ο βαθμός τους και κρύβονται πίσω από τους συμμαθητές τους του μπροστινού θρανίου,παιδιά που έρχονται στο σχολείο και μας λένε"με τρέλανε κυρία.40 ΑΣΚΗΣΕΙΣ μου έβαλε η μαμά να κάνω " και σε παρακαλάει να δώσεις 4 παραπάνω εσύ για να γλιτώσει το μαρτύριο των ασκήσεων στο σπίτι,παιδιά που σου λένε"δεν με καταλαβαίνει κυρία ..Εξηγώ πως προσπαθώ αλλά με πιέζει στο σπίτι ΠΟΛΥ.Δεν με καταλαβαίνουν" και εσύ ξέρεις πως πραγματικά προσπαθεί αλλά "δεν το χει" στο βαθμό που οι γονείς περιμένουν και αναρωτιέσαι γιατί δεν βλέπουν τα άλλα που έχει το παιδί τους.
Από την άλλη πλευρά του νομίσματος έχουμε την άλλη αντίδραση. Περιλαμβάνει αυτά που προανέφερα αλλά έχει και άλλα...Είναι οι μαθητές που γράφουν στα τετράδιά τους ή στα θρανία τους "είμαι ηλίθιος"όταν δεν παίρνουν μπράβο σε ένα διαγώνισμα ,που "κλέβουν "στα διαγωνίσματα για να μη σας ακούν να λέτε"τι βαθμό πήρες".,που αρχίζουν και συμπεριφέρονται εριστικά στους συμμαθητές τους ειδικά σε αυτούς που δεν είναι καλοί μαθητές ,που προκαλούν προβλήματα γιατί μεταφέρουν την πίεση που νιώθουν στο σπίτι στο σχολείο,είναι το παιδί σας που όλη του η ζωή γίνεται το κυνήγι του βαθμού σαν να είναι πράγματι αυτό και προσπαθεί να κάνει ό,τι μπορεί (ακόμα και να παραβεί κανόνες)για να το πετύχει..Είναι το παιδί που η αριστεία είναι το φάρμακο για όλα και που αν δεν είναι άριστος είναι "ενα μηδενικό¨"Και αλίμονο αν αυτός ο μαθητής χάσει κάτι..Χάνει τη γη από τα πόδια του..Θεωρεί πως χάνει την κυρίαρχη θέση του.
ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΟ πλευρές του νομίσματος έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα.Παιδιά σε άσχημη ψυχολογική
Γονείς μη λιθοβολείτε τα παιδιά σας.Δεν έχουν όλα αυτά που εσείς ονειρεύεστε .Δεν μπορούν να κατέχουν όλα τα γνωστικά αντικείμενα που εσείς πιστεύετε πως είναι θέμα τακτικής και προγραμματισμού να μάθουν και τα πιέζετε να τα καταφέρουν.Αποδεχτείτε και το 8 και το 15 και το 50 σε ένα μάθημα αν βλέπετε πως το παιδί σας προσπαθεί και δεν τα καταφέρνει. Έχει άλλα τόσα θετικά στοιχεία που θα πρέπει να δείτε. Αγκαλιάστε το παιδί σας για αυτό που είναι και όχι για αυτό που ΘΑ ΘΕΛΑΤΕ να είναι...
