Η ΕΠΙΛΟΓΗ

Άνοιξε ο καιρός και απολάμβανα  πριν τρεις μέρες τη μυρωδιά της Άνοιξης από το ανοιχτό παράθυρο..

Ήταν περασμένες 12 αλλά η νύχτα ήταν υπέροχη..Έγειρα στο μαξιλάρι..Το κεφάλι μου ακούμπησε όμως σε κάτι μαλακό που μοσχομύριζε θαλασσινή αύρα και λουλούδια..

-Καλώς το μου, είπα και γύρισα να δω το φίλο μου..Το φεγγαράκι μού χαμογέλασε.

-Πώς με κατάλαβες ? Σκεπάστηκα με τον αόρατο μανδύα της νύχτας για να μη με καταλάβεις..Ήθελα να σε αφήσω να ξεκουραστείς και εγώ ήθελα να ξαποστάσω..Δεν ήθελα να σου πάρω μακριά τον ύπνο,είπε με σκυμμένο το κεφαλάκι του σχεδόν απολογητικά επειδή το πήρα χαμπάρι.

-Αχ δεν πειράζει..Σήμερα εγώ δεν θέλω να κοιμηθώ και ειλικρινά θα ήθελα να μου πεις μια ιστορία.Είδες που και μένα τελικά μου αρέσουν? "του απάντησα χαρούμενη καθώς πραγματικά είχα ανάγκη να ακούσω μια ιστορία του .Πριν προλάβω να πω κάτι αυτό ξεκίνησε.Μάλιστα δεν ήθελε παρακάλια.Αντίθετα έτσι όπως κάθισε το φεγγαράκι απλώνοντας   τα ποδαράκια του ,με έριξε κάτω από τον καναπέ και παρόλο που εγώ έκανα απόπειρες να σηκωθώ αυτό ξεκίνησε να μου λέει την ιστορία..

-Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που συνέβη η ιστορία που θα σου πω...Πάνω κάτω να ναι 10,ξεκίνησε να μου λέει.Όπως ξέρεις περνάω πάνω από όλη τη γη..Εκείνη τη νύχτα του Σεπτέμβρη βρισκόμουν πάνω από το Ιόνιο..Έκανε τόση ζέστη που βούτηξα να δροσιστώ..Μόλις στέγνωσα και άρχισα να ανεβαίνω προς τον ουρανό είδα έκπληκτος ένα παιδί να μαλώνει με τους γονείς του..Η περιέργειά μου να τρυπώνω για να μαθαίνω,με οδήγησε να στείλω μια μικρή δέσμη φωτός να αφουγκραστεί τι έλεγαν.. Ειλικρινά στο άκουσμα όσων έλεγε το παιδί δάκρυσα..Μιλούσε άσχημα στους γονείς του ,τους κορόιδευε,θεωρούσε ότι για όλα οι άλλοι φταίνε και ανοιχτά τους έλεγε ότι ήταν για αυτόν απλά δεσμοφύλακες..Θύμωσα τόσο πολύ που φώναξα τον άνεμο του είπα τι συνέβη,θύμωσε κι αυτός ,έφερε τα σύννεφα και έγινε μια μπόρα μα τι μπόρα..Εκεί να δεις κεραυνούς και μπουμπουνητό.Δεν άντεξε ούτε και αυτός  βλέποντας  την ψυχή αυτού παιδιού.

 Όταν ο φίλος μου καταλάγιασε πήγα πάλι να δω τι γίνεται.Το παιδί καθόταν μέσα στο δωμάτιό του ,έπαιζε στον υπολογιστή και ήταν ατάραχο σαν να μην είχε συμβεί τίποτα..Αντίθετα οι γονείς του έκλαιγαν και μονολογούσαν για το άτακτο και ζωηρό παιδί τους.

"Είμαι κακιά μαμά.Δεν μπόρεσα να κάνω το γιο μου να μ αγαπήσει,"έλεγε η  μαμά του και σκούπιζε τα δάκρυά της

"Τι κάναμε λάθος? "Φώναζε ο μπαμπάς βάζοντας στα χέρια του το κεφάλι του.

Και ο μικρός ατάραχος συνέχιζε να παίζει..Στα χείλη του διέκρινα ότι το ευχαριστιόταν κιόλας να τους βλέπει να υποφέρουν.,.

Ε δεν άντεξα..Ανέβηκα ψηλά και πήγα κατευθείαν στο Θεό..Έπρεπε να του δώσω ένα μάθημα του μικρού,να καταλάβει ότι όλα δεν είναι παιχνίδι και ότι η κακία οδηγεί στα μονοπάτια που ο άνθρωπος δεν θα έπρεπε να περπατάει...Εξήγησα στο Θεό τι θέλω και Εκείνος που δεν θέλει να βλέπει το δημιούργημά Του να πονάει μου έδωσε την άδεια να κάνω αυτό που έπρεπε..Πρώτη φορά έφτασα σε αυτό το σημείο..Να αλλάξω μια ιστορία..

Η επόμενη μέρα με βρήκε να ταξιδεύω στην άλλη πλευρά της γης..Ζήτησα όμως από τον αδερφό μου τον ήλιο να προσέχει τι γίνεται στο σπίτι..Όταν συναντηθήκαμε σε εκείνα τα 3 λεπτά  μου είπε ότι όχι μόνο τίποτα δεν άλλαξε αλλα΄και ότι ο μικρός τα έβαλε με όλους και όλα ακόμα και στο σχολείο..Δεν ανησύχησα..Θα το διόρθωνα αυτό..Ήταν 8 και κάτι όταν έφτασα έξω από το σπίτι του παιδιού..Μέσα ήταν όλα ήσυχα..Και γιατί να μην ήταν?Η μαμά καθάριζε πατάτες για το βραδινό και ετοίμαζε τα ψάρια για αύριο,και ο μπαμπάς δούλευε στο σαλόνι πάνω στα λογιστικά του βιβλία και ο μικρός -που αλλού?-μέσα στο δωμάτιο έπαιζε στον υπολογιστή..

Όταν μπήκα μέσα το πρώτο που έκανα ήταν να φωτίσω το δωμάτιο..Τρόμαξε και γύρισε το κεφάλι του να δει ποιος είναι .Μα δεν είδε τίποτα πέρα από μια λάμψη..Έτρεπε να το κάνω γιατί μου το ζήτησε ο Θεός. Θα με βοηθούσε μόνο αν κάλυπτα τον άγγελό του παιδιού και έτσι δεν θα τον έβλεπε."Ποιος είσαι?"Ρώτησε ο μικρός με το φόβο ζωγραφισμένο στα μάτια του και στη φωνή του..Τίποτα δεν ακουγόταν και δεν φαινόταν μέσα στο δωμάτιο  ..Μόνο η οθόνη του υπολογιστή ήταν  πολύχρωμη..Όλα τα είχαν λουστεί σε ένα εκτυφλωτικό ασημένιο φως από το φως μου..."Ποιος είσαι?" ,ξαναρώτησε  μα και πάλι τίποτα ,βουβαμάρα..Φοβήθηκε τόσο που προσπάθησε να φτάσει στην πόρτα..Γύρισε το πόμολο μα η πόρτα δεν άνοιγε..Οι γονείς του..ΑΥΤΟΙ θα βοηθούσαν..Προσπάθησε να φωνάξει μα αυτή τη φορά κανένας ήχος δεν βγήκε από τον λάρυγγά του.

  Ο Άγγελός του  καλυμμένος από το φως μου ,πλησίασε τον μικρό ,τον ακούμπησε στο μάγουλο και το παιδί αμέσως κοιμήθηκε.Το πήρε στην αγκαλιά του και το έβαλε τρυφερά  στο κρεβάτι..Δεν θα του έκανε κακό..Τον προστάτευε από τον ίδιο του τον εαυτό...Αφού τον ξάπλωσε σήκωσε τα χέρια στον ουρανό  , προσευχήθηκε κλείνοντας τα μάτια  για μερικά λεπτά και ξαφνικά στις παλάμες του εμφανίστηκαν 2 μπάλες..Μπάλες άυλες ,σαν την ομίχλη του χειμώνα αλλά πολύχρωμες..Η μία  είχε τα χρώματα του ουράνιου τόξου.Η άλλη είχε  χρώματα του μαύρου,του γκρι ,του μωβ και του σκούρο μπλε..Τίναξε τις παλάμες του ρίχνοντας προς το πάτωμα τις μπάλες  και αμέσως εμφανίστηκαν 2 φιγούρες πανομοιότυπες με του παιδιού..Η μία χαρούμενη χαμογελούσε. Η άλλη βλοσυρή,θυμωμένη με τα χέρια στο στήθος έτοιμη να πιαστεί στα χέρια ντυμένη επίσης σε σκούρα χρώματα..Σκούρο μπλε παντελόνι,σκούρο μπλε πουκάμισο.Ο άγγελος του παιδιού  ξανακάθισε απέναντί τους αμίλητος και γω έπαψα να φωτίζω..Τώρα δεν υπήρχε φόβος να τον δει το παιδί.Έτσι κάθισα και εγώ στη διπλανή καρέκλα ...

Πρώτος μίλησε η βλοσυρή  και θυμωμένη φιγούρα..

-Τι θες από μένα.?Γιατί ήρθες? Α παράτα με..Ποιος είσαι εσύ που με βγάζεις από το σώμα που ζω?"είπε και  λέγοντας αυτά γύρισε σταυρώνοντας με θυμό τα χέρια του στο στήθος τους στην άλλη φιγούρα και άρχισε να της λέει..'Τι κοιτάς σαν χάνος?Χαζό είσαι?Α παράτα μας παιδάκι μου.Ηλίθιος είσαι?" Η άλλη φιγούρα  όμως απλά κοιτούσε και δεν μιλούσε όση ώρα εκείνος έβριζε  και χτυπιόταν κουνώντα; μόνο συγκαταβατικά το κεφάλι...

-Γιατί το κάνεις αυτό?τον διέκοψε  κάποια στιγμή η χαμογελαστή φιγούρα..

-Ποιο αυτό? Ρώτησε θυμωμένα η άλλη κλωτσώντας ένα αυτοκινητάκι που ήταν στο πάτωμα..

-Αυτό..Το να μας βρίζεις όλους, απάντησε η άλλη φιγούρα και έσκυψε να πάρει το αυτοκινητάκι να το βάλει επάνω στο γραφείο του παιδιού και ξανακάθισε στη θέση της

Ο Σκοτεινός άρχισε να βηματίζει νευρικά πάνω κάτω."Έχω θυμό..Μη με ρωτάς γιατί..Δεν με νοιάζει..Μου αρέσει ο θυμός.,με ανεβάζει το να πειράζω τους άλλους ,γίνομαι πιο δυνατός με το φόβο των άλλων  αλλά και με τις αντιδράσεις  τους στο πείραγμα..Γίνομαι ανυπόφορος και μου αρέσει που όταν μου λένε οι άλλοι "Ε !!! σταμάτα πια ..Μας ενοχλείς."Με κάνει να νιώθω ξεχωριστός..Είμαι πάνω από όλους και όλα..Είμαι ο τέλειος, ο καλύτερος ,ο πιο δυνατός..Το να ρίχνω στους άλλους τις αδυναμίες μου και να μην αναλαμβάνω τις ευθύνες μου , με κάνει ΕΓΏ ,να γίνομαι πιο επίφοβος,πιο σκοτεινός πιο κακός.Στο σχολείο δεν έχει σημασία αν είμαι κακός..Δεν μπορούν να με τιμωρήσουν για αυτό..Μπορούν να με τιμωρήσουν γιατί δεν διάβασα..Μπορώ να πειράζω τους πάντες ,απλά να με μαλώνουν και γω να κάνω ότι το σκέφτομαι και την επόμενη στιγμή να ξανακάνω τα ίδια..Οι άλλοι γύρω μου είναι κατώτεροι από μένα..ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ακούς δεν υπάρχουν"είπε και άρχισε να γελάει..Με ένα γέλιο περίεργο και εξωπραγματικό.Η χαμογελαστή φιγούρα τον κοίταξε ήρεμα και με σταθερή φωνή χωρίς σκαμπανεβάσματα και κραυγές και καθώς σηκώθηκε απο τη θέση της του είπε:  "ΚΆΝΕΙΣ ΛΆΘΟΣ .Εγώ είμαι πιο δυνατή..Κουβαλάω μέσα μου την ευγένεια..Η αγένεια σου μεγαλώνοντας θα απομακρύνει τους ανθρώπους από κοντά σου και τότε θα γίνεις ακόμα πιο κακός και η κακία αποξενώνει..Θα μείνεις με τον εαυτό σου και κανέναν άλλο γύρω σου....Εγώ κουβαλάω το σεβασμό..Τον αληθινό σεβασμό για τους ανθρώπους...Η ασέβειά σου θα σε κάνει ριψοκίνδυνο και εγωιστή..Οι ριψοκίνδυνοι όμως κάνουν λάθη και κακές επιλογές και οι κακές επιλογές σε πάνε σε σκοτεινά μονοπάτια.Χάνεις το φως. Έχω γύρω φίλους που με αγαπάνε..Εσένα όλοι σε φοβούνται ,ναι, αλλά ποτέ και για κανένα δεν θα αξίζεις τίποτα..Και όταν μεγαλώσεις και το σχολείο τελειώσει ,τότε κανείς δεν θα σε φοβάται..Θα τους φοβάσαι και θα ζηλεύεις που έχουν φίλους και παρέες..Και η δική σου ζωή για άλλη μια φορά θα βυθιστεί στη μοναξιά και θα γίνεις ακόμα πιο κακός..Εγώ είμαι συνεπής και η συνέπεια κάνει τους άλλους να με σέβονται μα  και να πιστεύουν σε μένα όπως εγώ πιστεύω ότι κάνω το πιο σωστό.Από εσένα παίρνουν μόνο αμφιβολίες και πάντα μια φράση ανεβαίνει στα στόματα όλων.."ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ?ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΕΤΣΙ?"Εγώ δεν είμαι κακός εγωιστής σαν και του λόγου σου...Βάζω στόχους αληθινούς και γεμάτους σοφία.Στόχους που θα με οδηγήσουν σε ένα καλύτερο μέλλον..Εσύ βάζεις στόχους επιφανειακούς,στόχους που δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτα στο μέλλον..Και όταν οι άνθρωποι δουν μεγαλώνοντας  ότι δεν χρησιμοποιείς το μυαλό σου για να σκέφτεται ,για να είσαι χρήσιμος στους άλλους αλλά το χρησιμοποιείς μόνο για να δημιουργείς  μπελάδες και άσχημες καταστάσεις.τότε πάλι μόνο θα σε αφήσουν.ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ  λοιπόν από σένα γιατί δεν προκαλώ πόνο,δάκρυα,φόβο..Φέρνω ελπίδα,πίστη των άλλων σε μένα ,τους δίνω δύναμη ,γίνομαι πρότυπο αληθινό , φέρνω αγάπη  αλλά και δίνω αγάπη .. ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ  λοιπόν πιο δυνατός γιατί αγαπάω και νοιάζομαι  τους άλλους σαν να ήμουν εγώ..Εσύ δεν έχεις καρδιά και αισθήματα..Χασκογελάς όταν οι άλλοι σου λένε ότι τους ενοχλείς.προσπαθείς να κάνεις άγαρμπες πλάκες,ενοχλείς τους γύρω σου και ρίχνεις τις ευθύνες στους άλλους.Κοιτάς μόνο την πάρτη σου και τον εαυτούλη σου..ΑΛΛΑ ΚΟΙΤΑ ΓΥΡΩ ΣΟΥ..ΔΕΝ ΖΕΙΣ ΜΟΝΟΣ..Ζεις σε ένα σπίτι με άλλους ανθρώπους και έξω υπάρχει μια ολόκληρη κοινωνία που εγώ θέλω να την κάνω να μείνει με το στόμα ανοιχτό  και να με θαυμάζει για την οξύνοια του πνεύματός μου και να με δείχνει σαν παράδειγμα προς μίμηση για ό,τι έχω καταφέρει και όχι να με δείχνει σαν παράδειγμα προς αποφυγή.."E:ιπε ήρεμα και με σταθερή φωνή γεμάτη σιγουριά ο Φωτεινός.Όλη εκείνη την ώρα ο Σκοτεινός δεν μιλούσε αλλά έσφιγγε τα χέρια του,κουνούσε νευρικά τα πόδια του.δάγκωνε με μανία τα χείλη του.Ήταν φανερό ότι ο θυμός είχε κυριαρχήσει για άλλη μια φορά..

-Ποοοοολλλλλαααααα μας τα πες κύριε .."χρωματιστέ".Τελείωσες?Αλλά και να μην τελείωσες δεν με νοιάζει.'Ο,τι και να λες το σώμα του παιδιού είναι δικό μου.Ακούς? "ΔΙΚΟ ΜΟΥ"είπε και συνέχισε με πιο δυνατή αλλά και ταυτόχρονα τσιριχτή φωνή."Θα κάνει ότι του πω εγώ..Δεν θα τον αφήσω στα σαχλοχέρια σου..Όσο για εκείνους  κάτω στη κουζίνα ,δεν με νοιάζει.Είναι υποχρεωμένοι να ακούν και να δέχονται ό,τι λέω εγώ..Παιδί  τους είμαι..Αν δεν μου δώσουν ό,τι ζητάω ποιος ο λόγος να είναι γονείς?"

Εκείνη την ώρα ο πανύψηλος Άγγελος σηκώθηκε από την καρέκλα μαζεύοντας τα φτερά του..

-Σε ακούω τόση ώρα ,είπε στον  Σκοτεινό.."Πριν επιστρέψετε πίσω θα σου πω κάτι..Σε ακούω να μιλάς για όλα όσα καταστρέφουν ένα παιδί και την ψυχούλα του..Ε ,συνέχισε έτσι..Κάνε αυτά που κάνεις..Συνέχισε να τα κάνεις...Εσύ επιλέγεις..Αλλά κάθε επιλογή έχει το τίμημά της..Και το δικό σου είναι να μην έχεις ποτέ κανέναν δίπλα σου..Οι άνθρωποι σου ,οι γονείς που σε γέννησαν  πονάνε για σένα,για τη συμπεριφορά σου. για το δικό σου μέλλον..Εγώ θα  σας επαναφέρω  μέσα στο σώμα.Θα ξαναγυρίσετε πίσω αλλά η βούληση είναι το όπλο των ανθρώπων..Και το παιδί έχει δική του βούληση ,έχει τη νόηση,τη σκέψη,τη συνείδησή του Σκοτεινέ ,και όσο είμαι εγώ κοντά του τώρα που είναι παιδί , θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να τον προστατεύω από τις κακοτοπιές..Αλλά αυτός θα αποφασίσει για το μέλλον του και το δρόμο του.Θα θυμάται Σκοτεινέ..Ξυπνώντας θα θυμάται ότι είπαμε εδώ σαν όνειρο..Αυτό μόνο μπορούσαμε να κάνουμε..Να του δείξουμε ποιοι είστε πραγματικά ..Ποιες είναι οι φωνές που ακούει να του μιλάνε στο μυαλουδάκι του κρίνοντας τις πράξεις του..ΘΑ ΣΑΣ ΘΥΜΑΤΑΙ..ΚΑΙ Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΤΟΥ... Ο μικρός θα αποφασίσει..Αν διαλέξει εσένα μετά από όλα όσα είπες τοτε ο θυμός και η δήθεν ανωτερότητά σου θα τον κάνουν κάποτε να κλάψει πικρά..Θα χάσει όσους αγαπάει..Φίλους δεν θα έχει αλλά και ποιος θέλει για φίλο ένα παιδί που δεν σκέφτεται παρά μόνο τον εαυτό του και κανέναν άλλο?ΚΑΝΕΙΣ."Στράφηκε μετα στον Φωτεινό.."Αν διαλέξει τον Φωτεινό,θα τον σέβονται ,θα τον εκτιμούν, θα τον αγαπάνε,θα του χαρίσουν μόνο χαμόγελα και αυτό θα του δίνει την ευκαιρία να  εισπράττει δύναμη για να συνεχίσει και να φτάσει και σαν άνθρωπος ψηλά..Οι γονείς του θα ναι περήφανοι γιατί  το παιδί τους τους απέδειξε ότι  τα έχει όλα..Ήθος,δύναμη σκέψης,υψηλά ιδανικά,στόχους,καρδιά  ,συναισθήματα που κάνουν καλό στον εαυτό του και προσφέρει και στους άλλους." κατόπιν γύρισε ξανά στον Σκοτεινό..Δεν ήταν θυμωμένος..Οι άγγελοι δεν θυμώνουν αλλά απλά και ήρεμα του επεσήμανε κάτι.."Ο δρόμος σου, είναι ο δρόμος ο σκοτεινός που οδηγεί σε κόσμους γκρίζους και μονοπάτια ξερά,χωρίς πηγές να ξεδιψάσει ενώ Ο δρόμος ο δικός του ,είναι ο δύσκολος αλλά κάθε στόχος που θα επιτυγχάνεται ,κάθε φορά που θα τα καταφέρνει και που θα χαρίζει  στους άλλους  ένα χαμόγελο ευτυχίας, το μονοπάτι θα πλαταίνει,, θα ανοίγει και θα γεμίζει από χρώματα ,φωνές και ανθρώπους που θα περπατάνε δίπλα του ..Να θυμάσαι αυτό  που θα πω για πάντα.. "ΣΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ."

 Πριν προλάβουν οι φιγούρες να πουν οτιδήποτε ,ο άγγελος ξανάκανε τις φιγούρες μπάλες και τις μπάλες τις γύρισε στο σώμα του παιδιού που αναθάρρησε μέσα στον βαθύ του ύπνο..Η ώρα ήταν 8 και ..Η μαμά καθάριζε πατάτες και ο μπαμπάς έκανε έλεγχο στα λογιστικά βιβλία που είχε μπροστά του..Και ο μικρός ξύπνησε και ξανακάθισε στον υπολογιστή..Αυτή τη φορά δεν τον άγγιξε..Κάθισε εκεί και σκεφτόταν το όνειρο που είδε..Και ήταν ένα όνειρο που του αποκάλυψε το μέλλον του..

 Αυτή ήταν η ιστορία μου απόψε, μου είπε και δάκρυσε....Δεν ξέρω γιατί το κανε αυτό..Ίσως γιατί ήξερα και ΄γω ότι κάποια στιγμή αποφασίζουμε που θέλουμε να ήμαστε.. Δεν είπε τίποτε άλλο και απλά ξεγλίστρησε στο σκοτάδι..Δεν είχε κάτι άλλο να μου πει..Η ιστορία του τα είπε όλα για σήμερα..

Σηκώθηκα και πηγαίνοντας να κλείσω το παράθυρο το είδα να κρύβεται πίσω από ένα συννεφο..

Ποιος ξέρει τι είχε αποφασίσει το παιδί..Δεν θα τον ρωτήσω ποτέ..Ελπίζω μόνο να έχει βρει το δρόμο του..Το δρόμο που ευχόμαστε όλοι να πάρουν τα παιδιά..Το δρόμο που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο..

ΒΑΣΩ ΜΗΡΤΣΕΚΗ